آسمان ابری باشد يا آفتابی...

سرد باشد يا گرم...

پاييز باشد يا تابستان...

من اين روزها با هر صحنه از دفاع ٨ ساله،

با هر سکانس احساسی از سريالهای آبکی تلويزيون،

با بيشتر له شدن جسد گربه ای زير تاير آهن پاره های عبوری،

با ديدن هماغوشی دستهای دختر و پسری جوان در همهمه و شلوغی بازار

و با شنيدن جيغ ترمز جلوی پای دخترکان شهر،بی اختيار اشک ميريزم...

اين منم...

يک "منِ" هميشه گريان...!

"جنون زده"

بعدا اضافه شده：

يکسال گذشت و من هنوز پاييزيم...قالب وبلاگ...!

حس ميکنم تقدير ناخوش،حدس ميزد و فرصت نداد اراده کنم برای تغيير قالب...!

عجيب روزگاری داريم...

عجيب...