قلبم که سوزن سوزن میشود،

درد که میپیچد،

سرم که گیج میرود،

صدای نفسهای عزرائیل که بیاید،

یاد هزار گناه کرده و ناکرده که بیفتم،

فکرم هزار ناکجا آباد هم که برود،

باز هم یاد تو

بزرگ ترین،طولانی ترین،تلخ ترین و دردناک ترین خاطره ایست که قد علم میکند...!

                                                               " جـ ــ ـُـنوטּ زَבه "

پ.ن1. :عجیب نیست؟!

که بین "چرتهای" 3:30 نیمه شب،ناگهان در تاریکی مطلق،امیدوارانه به دنبال قلم بگردم...؟!

آنهم نه از آن "چرتها" که فقط اسمش "چرت" است و تو کاملا هوشیاری...!

یک "چرت" واقعی که مردمکها در آن،چندین دقیقه ناپدید میشوند زیر پوشش شب گونه پلکها و دوباره در اوج حیرت برمیگردند...

فقط برمیگردند تا فردا روز،بدهکار نشوم به وجودم و حسم...

3:30 نیمه شبی که تو غرق در رویاهایت،دست در گردن یار انداخته ای و انگشت به انگشتش گره زده ای...

و من همچنان گره خورده در افسانه به یاد ماندنی "جدایی"

واقعا عجیب نیست...؟!!

1391/8/17

ساعت : 3:30 بامداد...!

پ.ن.2 :پی نوشت 1 کاملا بر اساس واقعیت بود.

واسم خیلی عجیب بود که در عرض 5 دقیقه،4 متن کوتاه نوشتم...(+ همین پ.ن.1)

اونم ساعت 3:30 نیمه شب و توی خواب و بیداری محض...

با مقدار زیادی اغراق،یک چیزی شبیه وحی...!!!