شب است...

زمان نمیگذرد یا من کور شده ام...!؟

درد میکند وجودم...

در خلاء نبودن هایت...

جای پاهای کوچکت بر روی خرخره ام...!

زیباست رد پایت...!

شیارهای زیر کتانی صورتی...

بر روی مویرگ به مویرگهای قلبم...

مجهول مانده ام برایت...

چشمانت رنگی نبود...!

سفید بود...!!

شاید قلبم را سیاه میدیدی...!

تو اسوه و اسطوره عدالت و انصاف هستی برایم...!

دوستت دارم گفتنهایم...

کابوس شبهایت...!

سرگیجه عصر گاهیت...!

رفتن به استقبال مرگ...

به جان خریدن بلاهای سهمگین...

برای شنیدن : دوستت دارم گفتن هایت...!

پ.ن :من سرگیجه اعظم هستم...!

من عین عین عین کابوس توئم...!

                                        "جـ ــ ـُـنوטּ زَבه"